Scholarship en chocoladetaart
Door: Gaby en Tineke
Blijf op de hoogte en volg tineke en gaby
15 November 2009 | Nepal, Pokhara
15 nov. Tien uur: de telefoon gaat. Man Singh vraagt of we de kinderen willen bezoeken die deel uitmaken van het scholarship programma. Graag natuurlijk. Om 11.30 uur rijden Man Singh en de scholarship coordinator voor. Wat we in de komende uren te zien krijgen, is ontroerend, en vaker nog hartverscheurend. We starten met een bezoek aan de moeder van Belmaya (scholarshipkind van T.).in haar nieuwe stenen huisje dat het oude, uit golfplaten bestaande hutje vervangt.Het hutje doet nu dienst als"keuken". Onvoorstelbaar dat ze nog maar kort geleden met haar gezin in dat lekkende hutje heeft geleefd. We kunnen op dit moment helaas geen foto's plaatsen, beelden zeggen meer dan woorden. Hopen dat dit binnenkort wel kan.
Vandaar naar het college, waar Belmaya en de twee scholarshipkinderen van G. naar toegaan. Met Belmaya (schatje) naar haar klas: enorme opwinding onder de 61 (!) leerlingen die dicht op elkaar het klaslokaaltje bevolken. Foto's gemaakt en met de onderwijzer gesproken ("It's a very difficult task")
Vandaar naar drie andere adressen in de sloppenwijken van Pokhara: kleine hokken van twee bij drie waar ze met minimaal 8 mensen in moeten leven, zonder water of andere voorzieningen: in het ene geval betaalt Namaste de schoolopleiding en het schooluniform van een jongen die door zijn stiefvader niet onderhouden wordt omdat het zijn eigen zoon niet is, in het andere gezin (bestaande uit oma en twee kinderen: vader overleden, moeder weggelopen), ondersteunt Namaste 1 kind om daarmee de oma wat te ontlasten, in het derde gezin treffen we de jongen, die op school had moeten zitten, thuis aan. Vijf kinderen zwermen om het hok waarin ze wonen, moeder ligt niet aanspreekbaar op de grond. De coordinator praat op moeder in om haar zoon naar school te sturen en probeert de jongen te motiveren. Zijn schooluniform hangt aan de waslijn, dus is naar schoolgaan er niet bij. Hartverscheurende, uitzichtsloze situatie.
Tamelijk ontdaan van alles wat we hadden gezien, terug naar het hotel.
Sloten de middag toch vrolijk af, toen we alle opgewonden gezichten zagen van de ca. 90 kinderen in het weeshuis op het moment dat de stukken chocoladetaart met creme (op stukjes krantenpapier) werden uitgedeeld. De kinderen dachten dat we jarig waren en konden maar moeilijk geloven dat de "aunties" zo maar trakteerden.
Aan het eind van de week halen we zo'n 6 kilo aan spullen op die we voor de verkoop meenemen naar Nederland. Met de opbrengst daarvan kunnen de kinderen weer verder worden geholpen, want structurele subsidie is niet. Het is dus zaak dat ze zoveel mogelijk verdienen met zelfgemaakte produkten, waaronder dus sinds kort gedecoreerde voorwerpen van glas. Ze willen die ook in Pokhara zelf gaan verkopen en zijn nu op zoek naar een geschikte lokatie om een winkeltje te openen. Ook daar is natuurlijk geld voor nodig (huur, inrichting enz.). Wie daar een bijdrage aan wil leveren, kan dat doen door geld te storten. In het volgend verhaal horen jullie op welke rekening dat kan. Groetjes van T (snipverkouden) en G. (verkouden geweest).
Vandaar naar het college, waar Belmaya en de twee scholarshipkinderen van G. naar toegaan. Met Belmaya (schatje) naar haar klas: enorme opwinding onder de 61 (!) leerlingen die dicht op elkaar het klaslokaaltje bevolken. Foto's gemaakt en met de onderwijzer gesproken ("It's a very difficult task")
Vandaar naar drie andere adressen in de sloppenwijken van Pokhara: kleine hokken van twee bij drie waar ze met minimaal 8 mensen in moeten leven, zonder water of andere voorzieningen: in het ene geval betaalt Namaste de schoolopleiding en het schooluniform van een jongen die door zijn stiefvader niet onderhouden wordt omdat het zijn eigen zoon niet is, in het andere gezin (bestaande uit oma en twee kinderen: vader overleden, moeder weggelopen), ondersteunt Namaste 1 kind om daarmee de oma wat te ontlasten, in het derde gezin treffen we de jongen, die op school had moeten zitten, thuis aan. Vijf kinderen zwermen om het hok waarin ze wonen, moeder ligt niet aanspreekbaar op de grond. De coordinator praat op moeder in om haar zoon naar school te sturen en probeert de jongen te motiveren. Zijn schooluniform hangt aan de waslijn, dus is naar schoolgaan er niet bij. Hartverscheurende, uitzichtsloze situatie.
Tamelijk ontdaan van alles wat we hadden gezien, terug naar het hotel.
Sloten de middag toch vrolijk af, toen we alle opgewonden gezichten zagen van de ca. 90 kinderen in het weeshuis op het moment dat de stukken chocoladetaart met creme (op stukjes krantenpapier) werden uitgedeeld. De kinderen dachten dat we jarig waren en konden maar moeilijk geloven dat de "aunties" zo maar trakteerden.
Aan het eind van de week halen we zo'n 6 kilo aan spullen op die we voor de verkoop meenemen naar Nederland. Met de opbrengst daarvan kunnen de kinderen weer verder worden geholpen, want structurele subsidie is niet. Het is dus zaak dat ze zoveel mogelijk verdienen met zelfgemaakte produkten, waaronder dus sinds kort gedecoreerde voorwerpen van glas. Ze willen die ook in Pokhara zelf gaan verkopen en zijn nu op zoek naar een geschikte lokatie om een winkeltje te openen. Ook daar is natuurlijk geld voor nodig (huur, inrichting enz.). Wie daar een bijdrage aan wil leveren, kan dat doen door geld te storten. In het volgend verhaal horen jullie op welke rekening dat kan. Groetjes van T (snipverkouden) en G. (verkouden geweest).
-
15 November 2009 - 15:11
Ingeborg:
Wat een emotionele reis. Kijk erg uit naar de foto's van jullie belevenissen in pokhara. De woorden zeiden al heel veel. veel liefs -
15 November 2009 - 16:05
Irene:
mooie berichten over jullie bezoek aan de scholarshipkinderen.
Op google staat veel info over Namaste, ook
over de activiteiten in Pokhara.
Wat maken jullie een prachtige reis, fantastisch het mee te mogen beleven!
Liefs, Maarten en Irene
-
17 November 2009 - 06:30
Aly:
Net de beelden gezien van het project in Zambia dat door mijn broer is bezocht. Wat leven onze kinderen toch in een weelde. Laten we ons daarvan vooral bewust zijn. Dit onderdeel van jullie fantastische reis geeft een extra dimensie aan jullie tocht. Liefs -
18 November 2009 - 17:46
Hilde:
Heel heel bijzonder om te lezen en te zien. Ontroerd door de bekende koppies.. Geen woorden voor jullie hier nu tussen de kids te zien zitten. Wat is tijd?
Liefs Hilde
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
