This is my India

24 okt.

"This is my India", lacht de chauffeur als we op de snelweg naar Mumbai nog net niet op een olifant en zijn berijder knallen, en we overstekende voetgangers in prachtige gewaden , fietsers en vierpersoons wagentjes met het vijfvoudige aan mensen erin en erop ontwijken. Hij zal die zin nog vele malen herhalen: als de snelweg plotseling overgaat in een weg die dwars door een dorp loopt , vol diepe kuilen en hobbels, waar kleurig versierde vrachtwagens, koeien, zwijnen, kamelen , fietsers met karretjes vol waar , vrouwen in prachtige gewaden met potten of een felgekleurde zak met groente op hun hoofd en mannen in wit met ingewikkelde tulband strijden om voorrang op de weg. Of op die momenten waarop een inhalende tegenligger op een tweebaans weg ervan uitgaat dat wij wel zullen wijken en een derde (vracht)wagen zich er nog gauw tussen perst. Wij worden er intussen niet echt heet of koud van en kijken onze ogen uit. We zien betonnen blokkendozen, met daarin een soort van (erg ondiepe) garages met winkeltjes, kappers etc in de dorpen, ronde lemen hutten met daken van stro, vrouwen werkend op het land.

De chauffeur heeft dorst en wij ook. We stoppen bij een tentje langs de weg. We bestellen cola, want dat schijnt een probaat middel tegen bacterien te zijn. De chauffeur vraagt om glazen. Als die naar zijn mening niet echt schoon zijn, worden ze afgeveegd met de vuilste doek die we ooit hebben gezien. Omdat we nog langer willen genieten van India besluiten we na een slok de over datum zijnde cola maar te laten voor wat het is.

Op naar Sariska Park dus. Het landschap verandert van laagvlakte naar bergachtig gebied en apen van allerlei soorten en maten op en naast de weg vergezellen ons als we richting hotel rijden: een voormalig maharadjapaleis, met op leeftijd zijnde Engelse gasten die terugverlangen naar de tijden van weleer en die samen met de cricketmatch die op de playgrounds achter het hotel wordt gespeeld bijdragen aan het gevoel terug te zijn in het koloniale tijdperk.
Hoe boeiend ook, we kwamen voor het wild park waarin zich nog drie bengaalse tijgers, (de rest is, getuige de vele foto’s en opgezette exemplaren, doodgeschoten in datzelfde koloniale tijdperk),45 luipaarden en een ontelbare hoeveelheden deers (antilopen, etc.) bevinden. Tijgers hebben we niet gezien, luipaarden ook niet, maar wel heel veel “ deers”, pauwen en andere vogels.

Hoe dan ook de tocht met de jeep dwars door het park was een belevenis, al zijn we zelden zo verschrikkelijk door elkaar geschud. T. heeft er de bijnaam “shaky shaky” aan over gehouden.