Bungle bungle, the Kimberleys

Gisteren, 30 okt. om 4.40 uur opgestaan. Om 6.00 uur werden we opgehaald met een taxi die ons naar het lokale vliegveld bracht voor een vlucht over de Kimberleys. Even later arriveerden de andere twee passagiers die al twee maanden hoopten dat er nog twee andere gekken gevonden zouden worden, zodat deze vlucht alsnog zou doorgegaan. Iedereen blij dus. Tot het moment waarop het vliegtuigje kwam aanrollen: een Cessna 210, een piepklein propellervliegtuigje dat er van binnen uitzag als een oldtimer uit de jaren 20, maar waarschijnlijk dateerde uit de beginjaren van dit type, i.e. 1957.
De Engelse mevrouw van meer dan respectabele omvang perste zich op het achterbankje, wij op twee kleine stoeltjes daarvoor en de piloot en iele vriend (Bruce)van Engelse mevr op de twee stoeltjes voor ons. De gehele ruimte besloeg niet meer dan pakweg 5 m2. Met koptelefoons op tegen het lawaai en voor verkrijging informatie van de captain stegen we met ware doodsverachting om 6.30 uur op.
Absolute voorwaarden voor deelname: een sterke maag en geen claustrofobie.
Het bleek een belevenis. Prachtig uitzicht, alleen foto's maken was wat moeilijk omdat het vliegtuigje vervaarlijk trilde of opeens een halve meter naar beneden zakte.
Dat werd de Engelse dame teveel: van paniekaanval tot andere vormen van onwelzijn.Alles kwam voorbij. Kennelijk niks nieuws voor Bruce, want die toonde geen enkele blijk van medeleven.
Enfin, na een korte tussenstop om te tanken vlogen we 21/2 later over the bungle bungle: spectaculair uitzicht over gelaagde bergformatie.
Bij landing stond een bus voor ons klaar, waarmee we het gebied introkken. Na ca. een uur rijden over hotsbots wegen en drooggevallen kreken arriveerden we in het hart van the bungle bungle.
Met 40gr en een luchtvochtigheid van 80% begonnen we - zware lunchpakketten en liters water dragend- aan een 3,5 km tocht door de bungle bungle. Prachtige omgeving, maar zo godsammelig warm dat we na 100 m. al doorweekt waren en nauwelijks de energie hadden om ook maar 1 foto te maken. Met de Engelse dame ging het ondertussen van kwaad tot erger.
Zo tegen half een stopten we voor de luch in een immens grote grot met daarbinnen een kleine pool met heel veel visjes en een leguaan aan de rand ervan. Toen we voldoende bij waren gekomen om foto's te kunnen maken van dat geheel, was daar de Engelse dame die -wadend door de pool- elk zicht op een aardig plaat
blokkeerde.
Na ca een uur de terugtocht in een aanzienlijk hoger tempo en via een kortere weg afgelegd om te voorkomen dat we de Engelse dame moesten achterlaten. Jammer, maar wat waren we blij met het koele water bij terugkeer.
Met een slapende Bruce en zijn blijkbaar ernstig misselijke partner teruggevlogen naar Broome over onmetelijke zandvlakten met hier en daar wat begroeiing, een enkele kleine nederzetting, kaarsrechte ongeasfalteerde wegen, een paar diamantmijnen en wat huizen eromheen, grotendeels droge rivieren en het ene schitterende bergmassief na het andere.
Na heel veel horizontaal en verticaal geschud landden we om 16.30 uur op het vliegveldje van Broome. Uit de Engelse dame kwam geen woord meer, uit Bruce ook niet.
Wij hebben in elk geval genoten.
31 okt. Vandaag de dag van voorbereidingen voor vertrek morgen naar Darwin. Het is nu 16.00 uur en van alle onze goede voornemens (camper schoonmaken, alles inpakken, de laatste was doen enz.) is nog niets terecht gekomen. In plaats daarvan hebben we een aantal ritjes naar de bank gemaakt (het kostte nogal wat moeite om de som terug te krijgen voor de geboekte vlucht van vandaag die gecancelled werd), cappucino op terras, nog wat Broome sightseeing,in haven van Broome kreeft gegeten met wijntje en vervolgens achter de computer.
Nu maar hopen dat we morgen op tijd alles klaar hebben, de camper tijdig op een nette manier kunnen afleveren en dan nog tijd over hebben om het vl;iegtuig naar Darwin te halen.
T.z.t. zullen jullie het van ons horen.
Groetjes van ons beiden.